Quarentaine

De wereld is chaos en ik kan niet slapen,
Handzeep en afstand mijn enige wapen.
Het ziekenhuis is de frontlinie en ik heb enkel vertrouwen,
In helden maar mensen, in de mannen, in de vrouwen.
Maar die oorlog is ver weg van mijn bed vannacht,
Ikzelf ervaar nog geen enkele klacht.
Realiteit sleept mij als in een videogame
Langzaam door deze dagen heen.
Want de dagen zijn eeuwig en de nacht wil niet sluiten,
Misschien over een maand kan ik weer veilig naar buiten.
Als het dan klaar is en er niemand meer hoeft te strijden

en de zieken verlost zijn van eindeloos lijden,
dan hoop ik dat we met zijn allen leren.
De vitale beroepen wat meer te waarderen.

En dat we de natuur met rust moeten laten.

-Charlotte Wijnands