Stuk van mijn hart

Een stuk van mijn hart viel er af vanmorgen,

hij zat al een tijdje los.

Maar nu hij ook niet meer te lijmen valt voel ik me pas echt de klos.

Ik voelde hem kraken een paar maanden terug,

Maar dat gaf ik toen nog niet toe.

Toen bleef hij maar zeuren en piepen en scheuren, uiteindelijk werd ik moe.

Ik schrok toen ik er een keer naar ging kijken,

Hij lag zo zwaar op mijn borst.

Een paar scheuren had ik er zelf ingemaakt,

Er zat van vroeger een helende korst.

Maar in het midden zat een stekende pijn, 

Die mijn hart door midden scheurde.

Ik wilde het niet stoppen, ik was er zelf bij toen het allemaal gebeurde.

En nu is het stuk en vraag ik me af als ik er eerder naar had gekeken,

Of misschien de deukjes en scheurtjes minder erg hadden gebleken.

Misschien was een ander soort lijm of draad de oplossing geweest.

Maar nu is het kapot en voelt het niet of het ooit nog eens geneest.

Een stuk gebroken hart in een lichaam vol van verdriet en spijt.

Dit stuk van mijn gebutste hart ben ik nu voor altijd kwijt.