Wat te doen als je ex boos op je wordt?

Hi. Vandaag deel ik even iets heel persoonlijks aan de mensen die ik het meest vertrouw, de mensen die deze blog lezen. Veel meer mensen zien dit toch niet.

Toen ik zeventien was verhuisde ik voor mijn studie van Gouda naar Velp. Dat is ongeveer anderhalf uur met de trein en twintig minuten met de bus van elkaar afgelegen. Voor het eerst op jezelf wonen is best gek. Je moet alles zelf doen, zelf koken, schoonmaken, de was doen. En dan kom je tot de realisatie: "Wat ben ik toch vaak alleen".

Ik denk dat ik hier niet de enige in ben, zo van de een op de andere dag ga ja na school naar je kamer, eet je wat avondeten en ga je naar bed. Alleen. 

Doordat ik zo vaak alleen was en ik mij vaak eenzaam en ging ik op zoek naar iemand, zodat ik niet meer alleen hoefde te zijn.

Niet de beste keuze misschien, maar als je je alleen voelt lijk je drie keer zo makkelijk verliefd te kunnen worden op iemand. En die iemand was een jongen met blauwe ogen, die in zijn vrije tijd graag bomen omzaagde. Wat een droomjongen. Aan het begin van de realtie ging alles goed, althans, dat dacht ik. Maar ik merkte wel dat ik mijn vrienden eigenlijk steeds minder zag. Ik was altijd bij hem. Dat vond ik eerst leuk natuurlijk, maar toen begonnen mijn vrienden zich af te vragen waar ik toch was. Ik vertrok vroeg van feestjes en gezellige avonden, want ja 'Mijn vriend is al thuis en ik zou met hem zijn vanavond...". Ookal was ik daar al bijna elke avond. We gingen naar dezelfde studentenvereniging, mijn vriend en ik. En mijn vriendinnen ook. Na een heerlijke avond dansen met vriendinnen (en alleen dansen met vriendinnen, niet met jongens) eindigde de avond in een eerste ruzie. Want ik danste als een hoer, aldus mijn vriend. Misschien werd hij er onzeker van, is de enigste rede die ik kan bedenken. Misschien worden wel meer jongens dat voor al dat ik weet. Ik heb volgensmij sorry gezegd. Wie wil er nou dansen als een hoer? En wie wil dat nou horen van haar vriendje? 

Hetzelfde gold voor toen ik een keer rookte. Mijn keus, een domme welliswaar, maar hij kon er niet rustig over beginnen. Het was gelijk stampen en vloeken toen hij zag dat ik aan het roken was. Hij had het daarvoor nog nooit opgebracht. Misschien was ik in zijn hoofd een perfect meisje, zag hij mij roken en brak dat beeld in stukken en werd hij boos op mij. Als iemand boos op je wordt zeg je sorry. Zelfs als er geen normaal gesprek aan vooraf ging. Je wil ook niet dat iemand gaat stampen en schreeuwen naar je, toch? Ik dacht dat ik hem zoveel pijn had gedaan door te roken, dat het mijn schuld was dat hij schreeuwde tegen mij. Ik beloofde hem niet meer te roken. Een gezonde keuze opzich, want roken is hoe dan ook slecht. Na een feestje met oude vriendinnen in gouda, een paar maanden later, rookte ik toch in een dronken bui weer een sigaret. Toen ik dat vertelde was het gedaan. Schelden, schreeuwen over vertrouwen. Slaan met deuren, het huis uit stampen. Je mag zelf kiezen wat je wil denken, ik had beloofd niet te roken en ik deed het toch. Logisch dat hij mij uitscheld toch? Misschien had hij een heel diep probleem met roken, raakte het hem zoveel dat hij zo ontzettend boos werd. Omdat hij bang was dat ik zou gaan roken, ookal had ik hem verzekerd dat dit alleen een keer in gouda was gebeurd en dat ik het normaal niet zou doen. Ik had hem weer pijn gedaan door te roken, dus het was logisch dat hij zo tekeer ging tegen mij.

Ik ben graag iemand die mensen blij maakt en mensen wil helpen. Dat weet ik nu wel van mezelf. Een paar maanden in de relatie zat mijn vriend er een beetje doorheen. Hij had het thuis lastig en hij had het druk met school. En hij had nog een depressie te verwerken. Ik besloot briefjes in zijn kamer te verstoppen. Post-it's met dingen als 'je hebt zulke mooie ogen' of 'je bent zo goed bezig met het bestuur!' En dat soort complimentjes. Ik hield echt van hem en ik hoopte dat hij zo zou zien dat hij echt te gek was. Dat ik wat ik van hem dacht. Ik denk dat het heeft gewerkt. 

Ondertussen vertelde hij mij hoe vervelend hij een paar van mijn vriendinnen vond en met precieze redenen erbij. Ik ging steeds minder met ze om. Niet om hem de schuld te geven van alles, als ik meer om mijzelf had gegeven had ik dat niet gedaan. Maar alles wat hij zei klonk zo waar. Al deden sommige dingen zoveel pijn als hij ze uitsprak. Vooral toen hij vertelde dat hij niet achter homo's stond en dat hij zich niet veilig voelde bij zwarte mensen. Ik moest daarom huilen, ik begreep niet dat hij zoiets kon zeggen. Hoe kan je zo over liefde en huidskleur nadenken? 

Ik had het toen al uit moeten maken. Maar ik deed het niet, want hij was mijn vriend en ik had niet veel meer dan hem in mijn hoofd.

Heel stom, maar het was wel hoe ik dacht.

De dingen die ik vertelde over mijn passies vond hij veelal niet interessant. Al zou hij dat zelf niet zeggen. Ik vertelde hem vaak dingen en dan zei hij dat het hem niet interesseerde. Dan ging het maar weer over bomen, of dingen die vooral hem bezighielden. Het begon te dagen dat er iets niet klopte.

Toen ik in mijn favourite outfit verscheen voor zijn Propedeuse-uitrijking was hij al helemaal verdrietig. Hij vond wat ik aanhad niet mooi, of ik mij om kon kleden want zijn ouders wisten ook dat hij het niet mooi vond en die kwamen er aan. Ik kon me niet meer omkleden, ik had niks anders mee. Hoe kon ik dat doen op zìjn Propedeuse uitrijking? Welke vriendin doet dat nou. Iets aandoen wat haar vriend niet mooi vind. Ookal dacht ik dat ik er wel mooi uitzag. Dat was stom van mij.

Toen verhuisde ik van een kamer waar ik mij vaak alleen voelde naar een heel gezellig studentenhuis in Velp. Ik kwam in dat huis dankzij hem, want hij kende iemand die er woonde. Ik leerde nieuwe mensen kennen en ik voelde me weer goed. Ik nodigde vriendinnen weer uit en we gingen weer gezellig drinken. Ik wilde ook af en toe in mijn eigen kamer slapen met mijn vriend, maar dat zag hij niet echt zitten. Hij sliep liever op zijn kamer. En het was moeilijk te begrijpen dat ik af en toe thuis wilde slapen in mijn nieuwe kamer. Ik ging eindelijk weer meer vriendinnen zien en ik was meer mezelf. Dat vond mijn vriend niet leuk denk ik, hij kwam niet meer naar mij. We bespraken het na elkaar drie dagen niet gezien te hebben. Het was beter dat het uit ging. Naar mijn idee een initatief van zijn kant, maar zeker ook mijn schuld. 

Het rare was dat ik wel verdrietig was, maar het voelde ook als een vreemde opluchting. Ik kan niet uitleggen hoe. Misschien had mijn onderbewuste door dat deze jongen mij niet gelukkig zou kunnen maken.

2 Weken gingen voorbij. En ik vond mijzelf op een feestje met twee aardige jongens, een bekende van mijn ex uit dit verhaal, zijn vriend en nog wat mensen van de studentenvereniging. Er werd nogal wat alchohol gedronken en ik kon het wel erg goed vinden met een van de jongens en hij met mij. Ik ben daar in een dronken bui blijven slapen die nacht. In het studentenhuis van de vereniging. Niet slim natuurlijk, want de roddels werden verspreid, ook via snapchat foto's. Ik ben geen fan van het delen van mijn privé-leven, dat is van mij. Maar deze studenten vonden het maar al te grappig om een foto dat ik tegen die jongen aanzat te versturen naar mijn ex. Een pure ondoordachte rotstreek, bedacht door 2 dronken leeghoofden die er toevallig die avond bijwaren. Ze hebben zich denk ik nooit beseft hoeveel schade dat heeft aangericht. Ik had misschien niet dronken moeten worden en tegen die jongen aan moeten zitten. Niet nadat het 2 weken uit was met mijn ex. Maar het ding is, het ging niemand wat aan wat ik wel of niet deed. Ik had geen relatie meer. Ik had een leuke avond gehad, maar had die liever privé gehouden. Ik snap dat het voor een ex niet leuk is om te zien dat je met iemand anders bent gegaan. Maar ik kon hier niks aan doen, foto's werden gemaakt en verstuurd en roddels werden verspreid. Hoe kon ik het maken om met die jongen te slapen als het 2 weken uit was met mijn ex? Wat voor monster was ik? Hield ik niet van mijn ex? Voor de jongens van de studentenvereniging was het maar al te grappig. 

Een week later kwam mijn ex zijn laatste spullen bij mij ophalen. Het stelde niet veel voor, een glas en een kapstok. Misschien een hemd. We gingen naar mijn kamer, hij wilde wat zeggen. Hij was kapot geweest van het eindigen van de relatie. Ik weet het omdat ik hem daarvoor huilend op zijn kamer had aangetroffen, echt kapot. En ik niet, met mij ging het oke. Hoe harteloos kon ik zijn. Hij vertelde mij dat hij dacht dat we niet de goede keuze hadden gemaakt. Ik wist niet hoe ik moest reageren. Ik voelde me schuldig dat ik met iemand anders was gegaan en het leek mij op een of andere manier een goed idee om dat feitje op dat moment aan hem te vertellen. Oliedom misschien. Heel slecht getimed. Toen brak de hel los. Hij schold me uit voor kutwijf, hoer, noem het maar op. Hij gooide met zijn glas, met dingen op mijn kamer en met de deur. Hij tierde door de gang heen, alle huisgenoten inclusief gasten mochten meegenieten. Hij gooide de kapstok van de trap af, die in stukken brak. Hij bleef maar schelden. Tot twee huisgenoten hem de deur uitkregen. Later hoorde ik dat hij nog een fiets van ons intrapte. En ik? Ik stond daar al die tijd stil, verstijfd van angst en de heftige reactie. Hoe kon ik dat nou doen? Hoe kon ik hem weer zoveel pijn doen dat hij zo boos op mij werd? Welk vreselijk persoon doet een jongen van wie ze hield zoveel pijn? Ik was dat. Het was mijn eigen schuld dat hij zo boos werd. Ik had nooit met iemand anders moeten gaan nadat het 2 weken uit was. Dat vertelde ik mijzelf aan het begin vooral. Op school was het al helemaal verschrikkelijk. Ik hoorde van iedereen dat hij aan zijn klas verkondigde dat ik een slet was. Gefluister in de mediatheek met een 'shh daar komt ze' als ik langs de tafel van de studentenvereniging liep. Geen pretje. Het waaide uiteindelijk weer over en ik leerde uiteindelijk dat niet iedereen mijn ex geloofde als hij vertelde dat ik een slet was. 

Niet zeker of ik aan de goede of slechte kant van dit verhaal stond, stopte ik de herinnering diep weg. De keren dat hij boos was, mij uitschold. Dezelfde jongen voor wie ik briefjes verstopte was de jongen die de hele vereniging tegen mij op wilde zetten. Alsof alles wat ik had gedaan opeens vergeten was. Alsof ik alleen nog maar de slet was. 

Ik weet dat verschillende mensen andere meningen hebben over dit verhaal. Het wakkerde allemaal weer aan toen er gister iemand op bezoek was die blijkbaar aanwezig was bij het voorval, dat mijn ex mij uitschold en dingen naar me gooide. En die persoon die er bij was geweest vertelde aan mij, zonder dat hij het verhaal kende, dat hij de reactie van mijn ex kon begrijpen. Dat hij zelf misschien ook zo zou reageren. Alsof ik alle schuld, al het gescheld verdiende. 

Ik vertel dit verhaal omdat mensen zoals hem misschien niet doorhebben hoe ongelovelijk kwetsend en pijnlijk zo'n opmerking is voor iemand naar wie het gescheld bedoeld was. Naar iemand die dingen naar zich toe kreeg gesmeten en machteloos was geweest als er geen huisgenoten in de buurt waren geweest. Wat had er dan kunnen gebeuren? Terwijl veel mensen mijn ex kennen als een lieve jongen, want die kant had hij zeker ook. Hij heeft mij fysiek ook niks aangedaan. Hij heeft me alleen uitgescholden, misschien wel mijn verdiende loon.

Maar ik ben steeds meer aan het geloven dat het niet mijn verdiende loon was. 

Er zijn zoveel dingen die mensen in dit verhaal anders zouden kunnen doen, en dan was de situatie misschien minder heftig verlopen.

De jongens van de studentenvereniging hadden de foto's niet hoeven maken, of de roddel te verspreiden.

De jongen met wie ik ging na 2 weken had kunnen zeggen 'weet je zeker dat dit verstandig is, ik ken je ex en misschien moeten we dit tijd geven'

Ik had mijn ex niet van het geval hoeven te vertellen, aangezien het al twee weken uit was geweest en ik hem niets was verschuldigd. Het was niet mijn fout dat hij het lastiger had met de relatiebreuk dan ik.

Mijn ex had kunnen accepteren dat we niet zouden werken, dat ik mij anders voelde dan hij en dat schelden daar geen oplossing voor is.

Ik had kunnen zeggen dat het nooit mijn bedoeling was geweest om hem pijn te doen. Ik wilde hem oprecht nooit pijn doen. 

Maar op die ene dronken avond nadat het uitging liet ik mijzelf gaan. Gevangen in aandacht die ik een poos had gemist. 

Er klopten veel dingen niet in onze relatie. Ik ben ook niet heilig geweest, zoals te lezen valt. Maar dit is in mijn ogen het hele verhaal. En ik hoop me op een keer niet schuldig meer te voelen. Al helpt het niet als random mensen je vertellen dat ze hetzelfde zouden doen. 

Vrienden staan altijd aan mijn kant als ik ze het verhaal vertel, maar ik denk altijd dat dat zo is omdat ze niet het hele verhaal kennen. Ik heb hem veel pijn gedaan nadat het uit was gegaan en dat wilde hij terug doen. En dat is hem gelukt. Dus gefeliciteerd. 

Drie jaar later en ik schrijf er een hele post over om 1 uur snachts. Ik hoop door het verhaal niet meer telkens weg te stoppen en het in zn geheel eerlijk en ongefilterd te vertellen, het verhaal in mijn beleving, dat ik het eindelijk eens achter me kan laten.

En ik hoop dat hij aan zijn woedeproblemen heeft gewerkt. 

Dus wat te doen als je ex je uitscheld en tegen je fiets aantrapt?

Praat met je vriendinnen. Vertel ze hoe je je voelt. Laat ze je helpen. Besef dat een ruzie nooit maar 1 kant heeft en dat je niet de enige bent met schuld. Weet dat je jezelf mag vergeven, vooral als je iemand niet opzettelijk pijn hebt gedaan. Leer van de situatie en weet dat jij sterker in je schoenen staat dan hij. 

En kies in het vervolg geen partner uit die rasistisch & sexistisch is of die ongeholpen kampt met woedeproblemen, alleen maar omdat je je eenzaam voelt. Je bent meer waard dan dat.